Dziś ośmielam się prosić o pomoc dla kolejnego zwierzaka w potrzebie – Tosia. To większy kucyk, który został sprzedany do tego samego handlarza, od którego uratowaliśmy Baryłkę.
Widziałem, jak stał uwiązany liną do stalowej kraty pod wiatą dla krów. Jak szarpał się, chcąc uciec. Widziałem strach w jego oczach i tę bezradność konia skazanego na śmierć. 

Ten człowiek, który sprzedaje zwierzęta na ubój, nie ma żadnych skrupułów. Żyje z tego, że one umierają. Nie mieli też skrupułów ludzie, którzy Tosia mu sprzedali. Przecież wchodząc na to podwórze, widząc samochody ciężarowe obklejone reklamami skupu zwierząt rzeźnych, nie można mieć żadnych wątpliwości, co tu się dzieje. Nie da się wierzyć w bajki, że w takie miejsce konie trafiają na emeryturę. Musieli wiedzieć.… a mimo tego, sprzedali biednego Tosia.

Handlarz nie mówił, skąd Tosio jest, ja też nie pytałem, bo i co to zmieni? Powiedział tylko, że to zły kuc, że kuli uszy i odwraca się zadem. Dodał, że musiał mu pokazywać kijem, gdzie jego miejsce.

Podszedłem do Tosia. Chwilę później, gdy zobaczył, że nie mam kija i że nic mu z mojej strony nie grozi, wtulił chrapy w moje ręce. On nie jest agresywny. On jest bardzo przestraszony i próbuje się bronić. 

Tylko tyle może…