Tosi miało nie być. Nie była przewidziana w naszym budżecie. Tylko trudno się odwrócić i odejść, gdy zajrzało się w oczy koniowi, który nie ma żadnej szansy na kupca innego niż ubojnia. Historii Tosi nie znamy. Wiemy tyle, co powiedział handlarz. Że ma już swoje lata. Że pracowała w rekreacji, że rodziła, że sprzedawana była z rąk do rąk. Całe życie zarabiała na ludzi, a gdy przyszła starość, nie znalazł się nikt, kto chciałby dać jej miejsce w sercu i bezpieczne schronienie. Dziś zdana na łaskę ludzi, którzy nie mają z nią żadnych wspomnień, jest w dramatycznym położeniu. Czy otrzyma szansę na życie? Czy ktokolwiek uzna, że warto ją wesprzeć? Milion wątpliwości… i strach, że się nie uda.

Patrzę na zarwane plecy, żebra stojące w rzędzie jak sztachety. I na zbyt duży brzuch. To właśnie Tosia. Zużyty, wydrążony przez chciwego człowieka wrak konia. Wyrzucona tam, gdzie nikogo nie interesuje, czemu tak wygląda. Tu liczy się tylko, jak bardzo można ją upaść i ile można na jej zabiciu zarobić.

Nadmuchany sterydami handlarz wcale nie kryje, że Tosia jest źrebna. Prawo mówi, że ubijać nie wolno, ale w rzeźni nikt usg nie robi. Szturchając kijem wychudzone, przestraszone zwierzę, dopytuje co chwila, po co nam kłopot. Mówi, że słabe toto, że nie wiadomo czy nie padnie. A Tosia jakby wiedziała, że o niej mowa, że tu i teraz ważą się jej losy. Co chwila zerka w moją stronę. Prosi o życie. A może o nic już nie prosi? Czy czuje, że pod sercem nosi swoje dziecko? Może wie, że choć jest słaba i wyniszczona, musi żyć. Musi się postarać i trwać tą resztką sił, które zostawił jej człowiek.