Kiedy wyprowadzaliśmy z obory handlarza uratowaną właśnie starą klacz Maszę, pożegnało nas przeraźliwe rżenie. To Szary. Taki sam jak Masza, stary  koń przeznaczony na rzeź. Z przerażeniem szarpał się na krótkiej handlarskiej linie i próbował dogonić wychodzącą z nami Maszę. Masza posłusznie szła z nami, ale jej rżenie – równie rozpaczliwe – odpowiadało Szaremu. Wzajemne nawoływanie i płacz obu koni towarzyszyły nam jeszcze długo po tym, jak Masza została wprowadzona do koniowozu. Nie wiedzieliśmy, że pomiędzy oboma końmi jest tak silna więź. Widocznie podczas dni spędzonych w tym ciemnym, ponurym miejscu stały się sobie bardzo bliskie. Serce mi pękało, gdy rozdzielaliśmy oba konie, ale nie mieliśmy ani grosza więcej. Nie mogliśmy kupić Szarego i zabrać ze sobą.

Obiecaliśmy Maszy, że nie żegna Szarego na zawsze. Że jeszcze się zobaczą. I zrobimy wszystko, aby dotrzymać słowa.