Gdyby Szara miała więcej szczęścia, nie rodziłaby całe swoje życie, nie woziła w kurzu i upale dzieci na swoim grzbiecie, nie ciągnęłaby bryczką turystów. Bo gdyby Szara miała więcej szczęścia, ktoś by ją kochał, głaskał, przytulał, troszczył się o nią. Bo Szara, poczciwa jest, uważna, ostrożna. Z cały swoim charakterem, cierpliwością i spokojem, mogłaby być idealnym przyjacielem każdego człowieka.

Ale zamiast dobrego życia, człowiek Szarą wykorzystał, a jej dobry charakter sprawił, że przegrała swoje życie już na starcie. Nie buntowała się, nie broniła, więc wydrenowano ją do cna, obciążając pracą ponad siły. Dziś, ma ponad 25 lat, siwe skronie, zarwane plecy, koślawe nóżki i wyrok śmierci, a mimo to, gdy do niej podejdziesz, przytuli się do ciebie. Schowa ciepłe chrapki w Twoje dłonie, poliże je i mrużąc oczy, cichutko westchnie zadowolona, że jesteś obok. Jesteś dla niej. Choć na chwilę.

Życie Szarej się kończy. I nie dlatego, że jest już stara, ale dlatego, że przestała się nadawać. Do pracy, do rodzenia, do zarabiania. Darmozjada, nawet najmilszego, nikt trzymać nie chce. Nie pracuje, to traci prawo do życia. Gdy się nie zaźrebiła, jej pan uznał, że na Szarą już czas i sprzedał do handlarza, by ten zawiózł ją ubój.