Rozumiem to i szanuję. Każdy ma prawo do własnych osądów i decyzji. Każdy ma swoje wybory. Ja, gdy stoję w oborze obok skazanego konia, czuje jego ciepło, słyszę oddech, widzę strach i wiem, że jestem ostatnią szansą na życie, na ratunek, to nie umiem się odwrócić i wyjść. I nie chce tego robić. Nie chce wartościować tego, co każdy ma najcenniejsze. Nie chce wybierać, czyje życie jest mniej cenne… kogo powinno się zabić, a kto powinien żyć. Dla mnie jedynym kryterium pomocy jest to, czy jest miejsce dla zwierzęcia, a nie to, ile waży, ile ma lat i ile zasług dla ludzi. Dla Stefy jest miejsce w Benkowie, ale po tym co przez ostatnie dni usłyszałem, z obawą wrzucam apel o pomoc dla niej. Posłuchajcie…

Stefa to zimnokrwista klacz. To koński dzieciak, miesiąc temu skończyła dopiero dwa lata. To koń, który został wyhodowany tylko po to, by iść na rzeź. Nikt nigdy nie miał wobec niej innych planów, niż ubojnia.

Tuczona od małego dla nikogo nie była nigdy niczym więcej niż tylko zwierzęciem rzeźnym. Ale choć ona ma serce z mięsa, które tłoczy krew, to żyje i czuje. Boi się, jest przerażona, bo rozumie i wie, co ją czeka. Odwraca głowę na tyle, na ile pozwala rzeźnicki sznurek, zagląda pytająco w oczy. Jak by pytała, co zrobiła złego, że ma zostać zabita. A przecież chciałaby być wolna, chciała biegać, bawić się. Chciałaby żyć i być dobrze traktowana. Jak mam się od niej odwrócić? Jak zatrzasnąć drzwi i serce?