Stasio patrzy na mnie z mieszaniną bezradności i przerażenia. Białka jego oczu błyskają, a koń wyrywa się w rozpaczliwej próbie ucieczki, gdy zbliża się człowiek. Jednak rzeźnicki sznur jest mocny i utrzymał już niejednego przerażonego konia. Dlatego Stasiowe wysiłki nie zdają się na nic. Kij handlarza uderzający po grzbiecie i kilka przekleństw szybko przywracają Stasia do porządku. Przestaje się szarpać na linie, stoi tylko drżąc z lęku i wciskając się w ścianę.

Stasio jest młodziutkim koniem. Handlarz mówi, że nigdy przedtem nie miał nawet na głowie kantara. Dlaczego tu trafił? Może kuleje? Nie dano nam szansy wyprowadzić go na zewnątrz i sprawdzić. Może po prostu ktoś potrzebował szybko pozbyć się konia, a jesień i zima to martwy okres i ciężko znaleźć kupca innego niż ubojnia? Nie wiemy tego. Ale widząc to przerażenie w oczach Stasia, ten brak zrozumienia dla tego, co się wokół niego dzieje, kij opadający na jego grzbiet wiem, że nigdy nie powinno się to wydarzyć. Ani Stasiowi, ani żadnemu innemu stworzeniu.