To mała dziewczynka, choć nie wygląda, ma już swoje lata. Spytałem o nią, bo jakbym mógł inaczej, wiedząc, że z tego miejsca zwierzęta jadą tylko na rzeź. Handlarz przyszedł, poklepał kruszynkę po zadzie. Ta, aż się skuliła ze strachu. Powiedział, że kupił ją dla wnuczki. Dodał, śmiejąc się, że krnąbrna była, ale sobie z nią już poradził i teraz wystarczy, że spojrzy, a ona staje w miejscu i nawet ogonem nie ruszy. Powiedział też, że tuczy ją na mięso, że jeszcze parę kilogramów i rzeźnia. Nie będzie trzymał. „Wnuczka nie przyjeżdża, nie interesuje jej koń ani wizyty na wsi, a żarcie kosztuje. Do tego zaźrebić się nie chce, darmozjad i tyle.”
Nie mogłem jej tam zostawić. Wy też byście nie mogli.

Popatrzcie na nią proszę, ma na imię Smerfetka.
Kuleje, bo u handlarzy końmi na rzeź kowala nie spotkasz. Sierść matowa, stercząca. Jest zawszona i zarobaczona. Jest naprawdę mała i tylko te oczy ma takie wielkie, przerażone. Nie ma w nich nadziei.

Mężczyzna na początku kazał przyjechać za miesiąc, bo Smerfetka musi przytyć, on stratny być nie może. Pieniądze w takich miejscach działają cuda. 200 zł więcej jako premia za te kilogramy, których nie ma, skłoniło go do szybkiej zmiany zdania.

Ale warunek jest jeden, w środę mamy ją spłacić. W tę środę.