Gdy w chłodny, cichy zimowy poranek wchodzę na podwórko handlarza, widzę to co zwykle – niskie, ponure budynki obory, stertę gnoju obok, wagę rzeźniczą.  Miejsce kaźni…
Na podwórku, przywiązana do ściany szopy, przestraszona, stoi siwa klacz. Niespokojnie się kręci, prycha, tupie kopytami po betonie. Przestraszona, z rzeźnickim sznurem na głowie, nie ma już nadziei na nic…
Handlarz gdy pytam czemu idzie na rzeź,  jak zwykle wzrusza ramionami. Jest przyzwyczajony do takich historii. Niechętnie opowiada. Sambę kupili rodzice dla córeczki. Przez chwilę trwała sielanka. Zapewne Samba miała wtedy różowe kantarek, eleganckie derki i ciepły, wygodny boks. Ale klacz okazała się trudniejsza do jazdy niż koniki ze szkółki jeździeckiej. Więc pierwszy zapał wkrótce minął zarówno dziewczynce, jak i rodzicom. Samba przestała być potrzebna i stała się kłopotem, wymagającym na dodatek comiesięcznych wydatków. Dlatego zapadła decyzja o pozbyciu się jej możliwie szybko i bez kłopotów. 

 Patrzę na Sambę, brudną, zziębniętą, zaniedbaną, przywiązaną sznurem do haka w ścianie. Samba pewnie nie rozumie, dlaczego musiała zmienić dotychczasowy dom na to ponure i przygnębiające miejsce. Nie rozumie też, dokąd odjeżdżają stąd inne konie, ładowane po trapie na ciężarówkę. Ale przeczuwa nadchodzące zło. W takich miejscach konie robią się przestraszone, niespokojne – zupełnie jakby wiedziały, po co tu są.