Gdyby Rudy był młodszy albo ładniejszy, nie czytałbyś dziś tej historii. Bo gdyby Rudy miał więcej siły albo zarabiał pieniądze na ludzi, nie zostałby sprzedany na rzeź. Nie czekałby też na transport do ubojni, gdyby ludzie nie pozbywali się starych, spracowanych koni. Ale ludzie w swojej bezwzględnej dominacji podzielili zwierzęta wedle własnych potrzeb. Dla jednych jest miejsce na kanapie, dla innych po latach pracy ponad siły, jest zimny, stalowy nóż. Rzeźnia.

Gdy handlarz wyprowadza Rudego z obory, w starego konia wstępuję nadzieja. Strzyże uszami, rozgląda się, drepcze w koło. Może wierzy, że wychodząc, wezmą go do bryczki i będzie wtedy ciągnął ją ile sił, byle by tylko uratować życie. Może marzy, że nadszedł ten dzień, w którym dadzą mu spokój. Odepną linę, ściągną rzeźnicki kantar. Puszczą wolno. Może nie będzie pędził jak wiatr, bo już i siły nie te, co kiedyś, ale odejdzie na bok, będzie drzemał i w końcu odpocznie. I nikt już nie będzie od niego nic chciał. Miraż.

Handlarz szarpie tylko raz. Z Rudego uchodzi życie. Opuszcza głowę i potulnie wraca do obory. Staje w swoim kącie, nie licząc już na nic. Wie.
Wie więcej, niż każdy z nas myśli.
To koniec.