Mała Popi wyciąga szyję i stara się jak może by podejść bliżej. Pracownik trzyma mocno za rzeźnicki sznur, ale handlarz i tak odpycha kucyka kijem i mówi, żeby do niej nie podchodzić. Żeby jej nie dotykać. Nie dawać marchewki. Nie zbliżać się nawet. Spluwa z obrzydzeniem i dodaje, że ma grzyba. Albo świerzb. Albo inny parch jakiś. Że kupił, bo ładna była, myślał, że sprzeda z zyskiem, a teraz tak wygląda, że tylko na rzeź się nadaje. Trzymać jej nie będzie. Umówił już transport, który ma ją odebrać. Przyjedzie po nią w sobotę rano. Nim słońce wstanie. Zrobią z nią porządek. On sam nie będzie czekał ani dnia dłużej, bo jeszcze tym parchem zarazi jego pupili. On przecież kocha konie, musi o nie dbać. Na kredensie, w salonie stoi oprawione zdjęcie kasztana. Pracował z nim ponad 10 lat, bardzo go lubił. Płakał ładując go na rzeź. Ale co miał zrobić, skoro się „schwocił”. Leczyć? A skąd brać na to pieniądze? Zresztą nie chciał go męczyć tym leczeniem. Z litości go wywiózł i z troski.

Dobry pan z niego. Łaskawy taki. Pełen empatii.

Widziałem takie konie nie raz, nie dwa. Popi ma wszawice i podrażnioną skórę, bo trze się, o co tylko może. Jest też zarobaczona. Do tego gubi sierść, wszak jest wiosna, okres linienia. Wygląda źle, ale to nie powód, by ją zabijać w rzeźni.