Pioruna znam od wielu, wielu lat. Mijaliśmy się w kilku stajniach, w których prowadziłem zajęcia z hipoterapii. On pracował, ja pracowałem, każdy z nas pomagał chorym dzieciom. Nie raz widziałem jak wiele radości sprawiał swoim małym jeźdźcom. Jak z ogromną delikatnością i cierpliwością znosił ich nie zawsze skoordynowane ruchy. Jak bardzo się starał, by nic się nie stało żadnemu z dzieci, by się nie zsunęło z jego grzbietu. Był wspaniałym terapeutą. Liczyłem, że znajdzie się rodzina, która zechce się nim zająć już na zawsze. Wiem, że w ubiegłym roku byli ludzie, którzy chcieli go odkupić, ale właściciele wtedy nie byli zainteresowani, bo ten mały, dzielny konik przynosił duży zysk. A teraz? Teraz, bez skrupułów, sprzedano go, by ostatni raz na nim zarobić. Zarobić na jego śmierci. Handlarz opowiadał, że właściciele sami Pioruna zagonili batami na samochód i zabrali jego kantar. I, że targowali się o każdy kilogram. Dobrze wiedzieli, gdzie koń pojedzie.

Piorun zakończy pracę, bo okulał. Zwyrodnienia w stawach przednich nóg sprawiły, że już nigdy nie przyniesie nikomu zysku, a jak nie ma zysku, to nie ma owsa, siana, wody ani miejsca w stajni. Nie ma litości dla darmozjadów. W oborze u handlarza też nie zagrzeje miejsca, bo jest tłusty i nikt nie będzie go pasł.

Ten handlarz nigdy nie chce czekać na pieniądze, jemu nie zależy na sprzedaży koni gdzie indziej niż na rzeź. Sam nie namawia do zakupu. Konia wstawia na wagę, mówi, ile da rzeźnia i tyle samo chce ode mnie.  Mogę się tylko godzić albo mogę odejść i zostawić konia, po którego nikt inny nie przyjedzie.