Szanowni Państwo,
Nie jestem w stanie uratować wszystkich, skazanych na rzeź zwierząt, jest ich zbyt wiele. Ale jeśli mogę ocalić choć jedno dodatkowe życie, nie waham się. Bo szansa na wykup jest tylko raz. Potem już nie ma kogo ratować. Gdy zadzwonił handlarz z pytaniem „nie upchnie Pan gdzieś jednego, kulawego osła?” wsiadłem w samochód.

W komórce panuje półmrok, ale widzę, jak Paproszek kołysze się miarowo. Jak wahadło. Raz w przód, raz w tył. I od nowa. Nie reaguje na to, co się w koło dzieje, tylko z rzadka spogląda w stronę zmurszałych drzwi. To za nimi została jego przeszłość, a przyszłości nie ma. Nie czeka czy ktoś po niego wróci. Już nie tli się w nim nadzieja na ratunek. Zniknęli jego czworonożni przyjaciele. Wszyscy, z którymi się wychowywał, odjechali rzeźnickim samochodem. Do nieba pojechali.
Słyszał ich rozpacz. Czuł strach, gdy wciągano ich po trapie. Widział jak jedne się szarpią, walcząc o życie. Widział jak inne stały i ze strachu nie były w stanie nawet próbować uciekać. Wciągano je na linach. Jego też wyprowadzono z komórki. Siłą i batem chcieli upchnąć i Paproszka licząc, że wejdzie. Nie wszedł Nie było już miejsca.
Został sam. Jeden. Ostatni.

Mamy czas do jutra by zebrać 1800 zł zaliczki za Paproszka. Potem przyjedzie znowu samochód odwożący niechciane osiołki do nieba…