Szanowni Państwo,
dostaję od Was wiele wiadomości, że oglądanie materiałów o tym, jak faktycznie wygląda rzeczywistość zwierząt skazanych na rzeź, jest ponad Wasze siły. Materiałów nie lukrowanych, niewygładzonych. Ja to rozumiem, bo i mi jest bardzo ciężko patrzeć jakie piekło ludzie potrafią zgotować zwierzętom. Jak bardzo są w stanie dla pieniędzy je upodlić. Jest mi bardzo trudno patrzeć i nie móc nic zrobić. Widzieć te czekające na zabicie konie, osiołki traktowane jak rzecz, kucyki będące zabawkami i niczym więcej, zwierzęta, które w oczach ludzi są tylko mięsem. Najciężej jednak jest mi patrzeć na te, które dopiero co się urodziły, a już mają umrzeć. Są tak bardzo ciekawe świata. Tak bardzo ufne, zainteresowane tym, co się dzieje. Wtulone w swoją ukochaną mamę pachnącą mlekiem, dla której są całym światem. Nie przeczuwają, że zostaną zabite już za kilka dni. Że nigdy nie zobaczą słońca, nie posmakują soczystej, wiosennej trawy. Że nie będzie im dane dorosnąć. Najciężej patrzyć mi na ich matki, które przeczuwają zbliżającą się śmierć. Wiedzą, że nie uchronią swoich dzieci, a mimo tego, w tych ciemnych komórkach, pozbawione nadziei, robią co mogą, by troszczyć się o swoje dzieci. Drżąc ze strachu, ciągle nasłuchują zbliżających się kroków kata. Zamierają, zasłaniając swoje ukochane maleństwa. Gdyby mogły, uciekłyby, byleby tylko uratować życie swoich dzieci. Ale nie mogą. A nawet gdyby mogły, to nie mają dokąd. Bo w swoim okrucieństwie ludzie uznali, że najlepsze mięso to młode mięso. Rozmnażają i mordują bezbronne zwierzęta tylko po to, by ktoś miał obiad. Nie zostaje po tych zwierzętach zupełnie nic. Nikt nigdy o nich nie pamięta.