Z Oskarkiem nasze drogi skrzyżowały się u handlarza. Gdy wchodzimy, Oskarek zamiera, delikatnie przechyla głowę i cały staje się słuchem. Czuje, że ktoś wszedł do jego obórki. Przecież słyszy szuranie butów i tubalny głos swojego właściciela. Patrzy w naszą stronę niewidzącym okiem, a maleńkie chrapki ledwo się ruszają. Ze strachu stara się nie być. Nie czuć. Nie oddychać. Gdyby tylko mógł, uciekłby w jednej chwili. Ale sznur. Ale drzwi. Ale nie ma dokąd… bo po kalekie, stare kucyki nigdy nie ustawiają się kolejki chętnych. Odchodzą tam, gdzie nikt nie musi się za nie wstydzić. Gdzie nikt nie musi ich karmić. Jedno cięcie kończące ich życie. I zostaje już tylko cisza. Martwa cisza…

Handlarz szturcha batem przerażonego kucyka. Ten, choć wydaje się to niemożliwe, kuli się jeszcze bardziej. Mężczyzna patrzy to na nas, to na przerażone zwierzę i pewnie nie wierzy, że chcemy go kupić. Gdy pytamy ile, uśmiecha się tylko. Podaje cenę, dopiero gdy wyjmujemy pieniądze, by dać zaliczkę. Dodaje, że w czwartek go wywozi, więc do środy mamy go albo spłacić, albo zaliczka przepada i mamy się nie pokazywać.

Czasu dostaliśmy tyle, co nic. Ale odwrócić się i nie spróbować nawet, nie umiemy. I nie chcemy. Przecież wielokrotnie ratowaliśmy z Wami zwierzęta, gdy wydawało się, że nie ma na to żadnej szansy. I dla Oskarka musi się uśmiechnąć szczęście. Musi żyć, byśmy wszyscy mieli czas by odkupić krzywdy, jakie wyrządził mu człowiek.