Oskarka spotkaliśmy u handlarza. Uwiązany w ciasnej komórce czeka na swój ostatni w życiu transport. Ten do ubojni. Wali nogą, rży co kilka chwil wierząc, że tam gdzie miał swój dom ktoś go jednak chce. I wróci.

Oskarku biedny, nie masz o co prosić. Nikt już po ciebie nie wróci. Tam został po tobie niedojedzony owies, garstka siana, słoma ścielona kilka dni temu. Nie są już twoje. Oszukali Cię, gdy mówili, że im na tobie zależy. W swoim domu stałeś cię zbędny, nikt cię już nie chciał, więc idziesz na rzeź. I nie ma znaczenia ile lat woziłeś dzieci na swoim grzbiecie, ile kilometrów wytuptałeś w skwarze i pyle. Tu ziemia jest, nie bajki. Tu ludzie są prawdziwi. A w świecie ludzi nie ma dla koni nagrody za oddanie i cierpienie. Ktoś uznał, że już cię nie chce i tą jedną decyzją wydał wyrok śmierci. Możesz prosić, szarpać się, szaleć z rozpaczy. Możesz tęsknić i uderzać małym kopytkiem o beton. Możesz błagalnie patrzyć tym swoim jednym sprawnym okiem. Ale nie masz co liczyć na litość, w oborze rzeźnika nie znajdziesz niczego takiego. Tu twój strach, twój los, wszystkie przepracowane lata, nikogo nie obchodzą. Gdy będziesz zbyt głośno, uciszy cię bat, kij, sznur, cokolwiek co będzie pod ręką. Będzie cicho wtedy. Jak makiem zasiał.