Jeśli nic nie zrobimy Okruszka pójdzie na rzeź. Albo ją siłą tam zaciągną, bo chodzenie jest dla niej ogromnym problemem. Stara, wyniszczona, z zaniedbanymi kopytkami, z wszawicą i strachem w oczach, upchnięta na stercie stęchłego obornika jak zbędny śmieć. Schowana przed całym światem. Przed słońcem. Odcięta od życia i ograbiona z nadziei. Przywiązana sznurem do kółka w ścianie, jakby miała siłę uciec. Jak ta biedna, malutka kucka miałaby uciec, skoro ledwo stoi?

Gdy do niej zaglądamy w jej oczach widać strach. Człowiek dla niej stał się uosobieniem podłości i tyranii. Stał się oprawcą, który całe życie tylko brał, a w zamian dawał tyle, by nie umarła. Zabrał jej dzieci, młodość, zdrowie, a latami zaniechania doprowadził do stanu takiego, że wstyd ją pokazać więc sprzedał na rzeź.

Handlarz mówi, że taki byle jaki koń, nic nie wart, stara skóra i same kości, a właściciel targował się o każdy grosz, licząc na sowity zarobek.