Jednak czas mijał i Ognikowe zdrowie nie było już takie samo. Nie był w stanie pracować tak ciężko jak kiedyś. Choć nadal był młody, to praca ponad siły wycieńczyła jego organizm. Coraz częściej zdarzało się, że kulał, co na kilka dni wyłączało go z pracy. A jeść w tym czasie musiał nadal, choć nie zarabiał na siebie.

W końcu przyszła kolejna jesień, czyli słaby sezon w szkółkach jeździeckich. Na dodatek Ognik dostał kolejnej kontuzji, tym razem ze sporą otwartą raną na nodze. Nie wiemy jak do niej doszło. Ale wiemy, że nie wezwano weterynarza, a właściciele szkółki postanowili pozbyć się Ognika jak najszybciej, żeby nie generować dalszych kosztów. Pojechali z nim na targ koni, gdzie zjeżdżają się handlarze i po odpowiedniej cenie kupują wszystkie konie, nie zważając na ich stan zdrowia i przydatność. Jedyne, co się tu liczy, to waga. Bo kolejnym odbiorcą konia jest ubojnia.

W ten sposób Ognik trafił do handlarza, skupującego konie na rzeź. Stoi teraz, smutny i cierpiący, z opuchniętą i ropiejącą nogą, w ciemnej, zatęchłej oborze. Za swoją pracę, swoje oddanie i lojalność został skazany na samotność i zapomnienie, a w końcu na straszną, pełną lęku śmierć. I będzie tak stał przez parę dni, do chwili kiedy rzeźnicka ciężarówka z łoskotem wjedzie na podwórko.

Serce pęka mi z żalu, gdy patrzę w jego pełne bólu i bezradności oczy. Proszę, spróbujmy uratować Ognika. Spróbujmy odwrócić przeznaczenie. Sprawmy, by dla Ognika wydarzył się cud, choć on chyba już nie wierzy w cuda.

Udało nam się wyżebrać u handlarza parę dni na zebranie pieniędzy. Dostaliśmy czas do piątku, 21 stycznia. Aby wykupić Ognika od handlarza i przewieźć go do nas, potrzebujemy 12.700 złotych. Ale to dopiero początek. Zaraz potem będą potrzebne pieniądze na diagnostykę weterynaryjną, leczenie, dobre pasze i kowala.