Handlarz wyprowadził Nutkę z komórki, by mi ją pokazać. Nie pytał, po co mi kulawy koń, on innych jak chore nie ma, skupuje je, bo są tanie. Przestraszona Nutka zadzierała głowę do samego nieba, bojąc się ręki, która ją trzymała. Mężczyzna krzyknął, szarpnął i zaczął opowiadać, że to klacz po szkółce. Okulała, więc go wezwali, by nie trzymać darmozjada. Pojechał, dobił targu, zostawił pieniądze, a zabrał Nutkę. Nie pytał, czy leczyli albo diagnozowali jej kulawiznę, bo i po co. Wagi konia to nie zmienia. Śmiejąc się dodał, że „koń ma miskę z owsem póki daje dobry zysk, a choroby lepiej leczy nóż rzeźnika, niż weterynarz. Tylko tak opłaca się trzymać, bo inaczej same wydatki są. A to kowal, a to lekarz, odrobaczenia, pasze, same wymysły, a to wszystko kosztuje. Kto ma za to płacić? A taki rzeźnik, raz-dwa i koniec z wydatkami i jeszcze pieniądze da uczciwe za każdy kilogram.”

Dodał też, że trzeba czasem działać błyskawicznie. Że kilka dni temu wiózł klacz pilnie do ubojni, bo wypadło jej jelito. Nie zdążyłem spytać, czy mu nie było szkoda jak dodał –„biedny chłop , co ją miał. Trzeba było natychmiast ubić, żeby pieniędzy całkiem nie stracił. Bo tak zdechłaby i nic by nie odzyskał.”
Za każdym razem szokują mnie takie historie, choć wiele razy słyszałem podobne. Konie i inne zwierzęta u gospodarzy, gdy zachorują, nie są leczone, a wywożone na ubój. Stąd też tzw. „leżaki”, o które co jakiś czas wybucha skandal w mediach. To niestety częsta praktyka i gdy się rozmawia z ludźmi, którzy zajmują się zwierzętami rzeźnymi, nikogo to nie oburza. Oburza ich za to, że jest to piętnowane. Opcji leczenia tam nie ma. Szkoda pieniędzy na zwierzę. Lepiej i korzystniej zarżnąć. No i się nie męczy wtedy… ten argument też często pada, że z litości dobijają, żeby chore zwierzę nie cierpiało.