Niusi schody do nieba wybrukowane zostały samotnością, strachem i cierpieniem. Całe życie na łasce i niełasce, zaniedbana, wykorzystana, upokorzona. Teraz już koniec. Pójdzie do nieba. Bo starą Niusię już tam szykują. Jeszcze chwila, a zatrzasną się za nią ostatnie drzwi. Drzwi ubojni. I na nic Niusiu twoje rżenie, na nic ta rozpacz. To śmierć nadchodzi. Twoja własna.
Człowiek stał się dla niej najgorszym diabłem. Swoim zaniechaniem, obojętności, brakiem empatii, odebrał Niusi wszystko co sprawiłoby, że mogłaby być, choć odrobinę szczęśliwa. Zabrano jej wolność, zdrowie, towarzystwo innych koni. Tam, gdzie latami mijała jej godzina za godziną, nie było różnicy między dniem a nocą. Ciemno, ponuro, ciasno, na stercie zaschniętego obornika trwała, nie mając żadnej możliwości wołania o ratunek. Nikt nie przyszedł jej z pomocą, bo nad losem zwykłych kucyków nikt się nie pochyla. Teraz sprzedana handlarzowi, wyjedzie do ubojni raz-dwa. Chuda nie jest, opasać nie trzeba, nie ma co zwlekać. Handlarz ogląda niusiowe kopyta, kręci głową. I chyba sam jest zaskoczony jak długie urosły. Mówi, że zadanie miała jedno, rodzić. Rechocząc dorzuca, że do rodzenia źrebaków słońca nie potrzeba. Kowal tez zbędny, a z tymi ciżemkami cięższa, więc droższa.