Kucyk Nikodem całe swoje niezbyt długie życie pracował dzielnie w szkółce jeździeckiej dla najmłodszych. Na początku był ulubieńcem wszystkich dzieci. Przychodziły do niego, głaskały po futerku i częstowały pysznymi marchewkami. Był bardzo grzecznym kucykiem, woził dzieci całe dnie, nigdy nikogo nie ugryzł ani nie kopnął.  

Mimo ciężkiej pracy był zadowolony, bo takie kucyki jak on przecież mogą mieć dużo gorsze życie. W zamian za swoją pracę dostawał garstkę owsa, trochę siana i dach nad głową. Zbyt wiele przecież nie oczekiwał. Wszystko zmieniło się, gdy właściciel stwierdził, że Nikodem nie przynosi mu wystarczająco zysków. Coraz mniej dzieci chciało na nim jeździć. Wszystkie wybierały te ładniejsze, nowe kucyki. Nikoś stał się bardzo samotny. Nikt już do niego nie przychodził, nikt nie głaskał ani nie czesał futerka. Właściciel szybko zrobił bilans i doszedł do wniosku, że nie potrzebuje takiego nielubianego kucyka, bo będzie tylko na nim tracił. Wywiózł go do najbliższego handlarza, jednocześnie skazując na śmierć. 

Handlarz opowiadając mi tę historię zbytnio nie przejmował się losem Nikodema. Dla niego też jest to tylko i wyłącznie sposób na zarobek. Jeśli nie sprzeda go tutaj to wywiezie do rzeźni. Tak czy siak coś zarobi. Trzyma Nikosia na dworze, bo już jutro ma jechać do rzeźnika. Tutaj też nikt się nim nie interesuje. Wszyscy wybierają przecież śliczne, młode kucyki. Takie które spodobają się dzieciom.