Natasza biega po swojej komórce oszalała ze strachu. Cienka linka ciągnie się miedzy jej nogami. Handlarzowi w końcu udaje się chwycić przerażonego konia. Szarpie mocno, Nataszy oczy napełniają się strachem bardziej i bardziej. W panice wodzi wzrokiem po brudnych ścianach, ale stąd nie ma jak uciec. Może tylko przez zardzewiałe kraty oglądać inny świat. Dla niej już niedostępny. Spocony mężczyzna spluwa z obrzydzeniem i kończąc potok obelg, dodaje, „Ścierwo, nie koń. Pójdziesz ty na rzeź. Raz-dwa. „

Natasza miała dom. Miała. Dostała wyrok śmierci, bo okulała, więc w zaciszu stęchłej obory trwa w niebycie, czekając na swój koniec. Za kilka dni pojedzie do rzeźni. Tam jedno cięcie skończy to niechciane przez nikogo życie.

Natasza zostanie zabita, choć nie zrobiła nic złego. Choroba może się przecież zdarzyć każdemu. Ale kulawa Natasza ma już swoje lata. A to zysk, jaki koń może dać, decyduje o długości jego życia. Nikomu nie kalkulowało się jej leczyć. Zwłaszcza, że nie było gwarancji, że wróci do zdrowia. Wyszło, że bardziej opłaca się ją zabić.