Historia Myszki to opowieść o wyrachowaniu i o pogardzie, ale też o pieniądzach, które w świecie zwierząt gospodarskich są najważniejsze. Nic więcej się tu nie liczy.
Urodziła się niemal trzy lata temu u „hodowcy”, który jedyne, o co dbał, to własny portfel. Człowiek ten znany jest z tego, że rozmnaża wszystko, byleby tylko była kolejna sztuka, którą można sprzedać. Myszka została dołączona do stada i rosła. Bez weterynarza, bez kowala, bez troski, miłości, dobrej opieki. Trwała tak przez dwa lata. Wiosną ubiegłego roku przyszedł czas na zaźrebienie.

Kilka tygodni temu, właściciel zmienił zdanie i uznał, że jednak ją sprzeda. Podobno była za brzydka i jakaś taka nijaka, więc szkoda mu było dłużej ją karmić. I nie miało znaczenia, że jest wysokoźrebna. Kupił ją handlarz licząc na dobry zarobek. Wymyślił sobie, że poczeka na poród, maluszek podrośnie i oba sprzeda. Tylko że plan się nie powiódł. Bo Myszka urodziła, ale maluszek był słaby, żył tylko dwa dni. Umarł tam, w brudnej komórce, na stercie obornika po koniach, które poszły na rzeź.

Zardzewiałe kraty, stalowe drzwi, rzeźnicki sznur na głowie. Handlarz wali kijem w pręty. Przestraszona Myszka odsuwa się w kąt, spogląda na mnie tylko przez moment. Chwilę później opuszcza głowę i zamiera. Nastroszona, matowa sierść, wielki brzuch, przeraźliwie smutne oczy i obojętność. Handlarz mówi, że gdyby źrebak żył to i ona by żyła, a tak trzymać nie będzie, wiezie na ubój. On straty nie lubi, musi być kara.