Muminek jeszcze niedawno miał dom. Był kochany, dbano o niego. Miał dziewczynkę, która na nim jeździła. Miał szczotkowaną grzywę, zaplatane warkoczyki, miał marchewki i cukierki. Był kimś! 

A dziś jest tylko jeszcze żywym mięsem. 

Dziewczynka wyrosła, a rodzice nie chcieli dłużej wydawać pieniędzy za utrzymanie konia, który już nie nadaje się do jazdy dla ich pociechy. Wierny Muminek stał się zbędny, a zbędne konie najszybciej się sprzedaje do handlarza końmi na mięso.

On jeden nie wybrzydza, nie kręci nosem, że koń kulawy albo kaszle. Nie zwleka z zakupem jak cena dobra. Nie robi badań i nigdy konia nie zwraca. No i od ręki wypłaca gotówkę. A koń? A kogo to obchodzi… Jak zbędny, to zbędny. Ważniejsze, że nie ma już kosztów związanych z jego karmieniem, a są w garści pieniądze. To się nazywa wyrachowanie czy ekonomia?

Muminek kuleje. Boli go noga. Nie wiem, co jest przyczyną. Handlarz twierdzi, że to u niego się uderzył i na pewno mu przejdzie. Tyle że on zawsze tak mówi, byle by tylko zarobić. Podobno byli już klienci jedni, byli i drudzy, by go kupić. Ale nikt się nie zdecydował ze względu na kulawiznę, więc nie pozostało nic innego jak Muminka odwieźć do rzeźni. A, że tłusty i okrągły, to i opasać nie trzeba.