Morfeuszu, przepraszamy.
Za lata niewoli. Za to, że okradli cię z marzeń. Za godziny pracy ponad siły i za bat tnący Twój zad. Przepraszamy, że człowiek tyle razy cię oszukał. Że choć się starałeś, nie zasłużyłeś by żyć. Przepraszamy, że dla takich jak ty nie ma żadnych przywilejów. Żadnego darmowego leczenia, żadnych zielonych łąk ani emerytury. Przepraszamy, że gdy stałeś się zbędny i już nie mogłeś zarabiać, jedyne co na ciebie czeka to śmierć z ręki rzeźnika.
Morfeuszu, przepraszamy, że zostało ci już tak niewiele czasu. Przepraszamy, że nie wyjdziesz już nigdy na dwór. Że nie wytarzasz się ani w rozgrzanym słońcem piasku, ani zimnym śniegu. Przepraszamy, że nie zobaczysz już wiosny, ani lata. Że nigdy już nie będziesz wolny i nie popędzisz przed siebie galopem, ścigając się z wiatrem, sobą i innymi końmi.

Przepraszamy za ludzi. Za twój marny los. Za śmierć, która się zbliża.
Przepraszamy za piekło, jakie koniom zgotował człowiek.

Morfeuszu, twoje życie się kończy. Termin zabicia jest już wyznaczony. Tu gdzie trafiłeś, czas odmierza się rzeźnicką wagą i miarkami owsa. Mocna lina trzyma cię siłą przy żłobie. Dostajesz jeść więcej, niż jesteś w stanie przejeść. Pasą cię by gdy przyjdzie kres, za twoją śmierć wziąć jak najwięcej pieniędzy.