Mówi się, że zwierzę nie jest rzeczą.
Tak tylko się mówi.

Miłek odwraca głowę, kuli groźnie uszy i kłapie zębami. Handlarz mówi, że lepiej nie podchodzić. Bo może złapać. Kopnąć nie ma jak, bo przerośnięte kopyta, których od miesięcy nie widział kowal, ledwo pozwalają mu ustać. Zdeformowane i zbyt długie trzymają Miłka w imadle cierpienia, nie dając mu ani na chwilę zapomnieć, jak wielkie piekło potrafi zgotować człowiek. Swoją bezmyślnością, swoim zaniechaniem.

Plan był inny.
Miłek miał być przyjacielem, powiernikiem, towarzyszem wielkich, leśnych wypraw. Ale chłopiec, któremu został podarowany, zachwycił się nim tylko na moment. Na nic się zdały zachęty rodziców i dziadków. Łaciaty Milek nie był wystarczająco atrakcyjny w zestawieniu ze smartfonem. Po kilku tygodniach nikt o srokatym koniu nie chciał słyszeć. Został jak zbędny przedmiot w oborze u dziadka. Czemu nikt do Miłka nie wzywał kowala ani weterynarza, gdy zaczął kuleć? Czemu nikt nie wypuszczał go miesiącami? Czemu nie sprzedano go wtedy, gdy miał jeszcze szansę znaleźć dobry dom? Czemu nikt nie pomyślał o tym, że jest żywym zwierzęciem? Że czuje, że ma swoje potrzeby? Zapomniał o nim cały świat, a gdy w końcu podjęto decyzję by się go definitywnie pozbyć, tylko handlarz na rzeź był zainteresowany.