Ten handlarz co roku wiosną kupuje tanio młode, zabiedzone konie, by na jesieni wywieźć je do ubojni i zarobić. Ma bardzo niskie koszty, bo łąki jego, a odpady z piekarni ma za darmo, nawet za wodę nie płaci, bo płynie strumień. Teraz skończyła się trawa, więc dla Marysi nadeszła pora umierania. Uwiązana w oborze czeka na transport.

Stałem tam na środku podwórza, widziałem jak zaganiali przerażoną klacz na wagę. Deszcz cały czas siąpił z ołowianego nieba. Słyszałem, jak pracownicy szepczą między sobą uszczypliwe komentarze o Marysi. Ten biedny koń to dla nich tylko mięso. Śmiali się ze mnie, śmiali się z niej. Widziałem ich spojrzenia pełne pogardy. Słyszałem, jak bawią się batem i wiedziałem, że i Marysia słyszy. Widziałem ich otwartą niechęć. Zawoalowaną bezzębnym uśmiechem agresję do zwierząt. Udawałem, że tego wszystkiego nie widzę.
Waga rzeźnicka wycenia życie Marysi na 6800 zł. Szybko dogadałem się z handlarzem i wyszedłem. Nic tam po mnie. Tam szacunku do zwierząt nikogo nie nauczę. Ci ludzie kiedyś pracowali w PGRach, teraz krążą między handlarzami i ubojniami. W zwierzętach widzą tylko pieniądze. Są bezlitośni w swoich słowach i czynach, a los koni jest im zupełnie obojętny.