Szanowni Państwo, śmierć zbliża się wielkimi krokami. Już jutro zaplanowany jest transport!

Maria ma już lata świetności dawno za sobą, wykorzystywano ją do granic możliwości. Zaźrebiano ją co rok, i gdy była w ciąży pracowała w szkółce. Czasami ludzie się pytali właścicieli stajni, czy nie jest w ciąży, a oni wtedy odpowiadali, że ma dobry apetyt i stąd taki duży brzuch, że niby siano tak w brzuchu puchnie. Czasami udało się Marii donosić ciążę ale gdy źrebak stał się tylko samodzielny, zabierano go siłą. A ona wracała do pracy.

Nawet handlarz mówił, że byli to bardzo bezwzględni i wyrachowani ludzie. Kilkanaście lat takiej eksploatacji doprowadziło Marię na skraj wycieńczenia. Rozchorowała się i już nie mogła rodzić źrebaków. Szereg kontuzji wykluczył też ją z pracy pod siodłem.

Stała się bezużyteczna. Postanowiono ją zabić. Ale nie od razu, bo była strasznie chuda. Właściciele umieli dobrze liczyć pieniądze, zamknęli ją w komórce i zaczęli ją paść. Dwa miesiące wytłoczków buraczanych i stanie w zamknięciu sprawiło, że Maria była gotowa na rzeź.

Wczoraj, gdy byłem u handlarza i zobaczyłem Marię, zrozumiałem, że ona jest zadowolona z tej sytuacji. Dostaje dużo jedzenia, nie musi wozić na swoim grzbiecie ludzi. A na dodatek zabrano ją od właścicieli, którzy ją tak męczyli.

Pewnie schodząc po trapie ciężarówki i idąc w stronę rzeźni też będzie szczęśliwa.
Jakież będzie jej zdziwienie i przerażenie, gdy ją unieruchomią w klatce, żeby ją zabić.
Nie chcę sobie tego nawet wyobrażać.