3.07.2024 Szanowni Państwo,
wczoraj byłem u handlarza końmi na rzeź. Hurtownika. Trwał załadunek do ubojni. Wśród kilkudziesięciu koni, które dostały wyrok stała Malinka. Niewiele ponad roczna klaczka. Uwiązana do samochodu, przestraszona i bezradna patrzyła, jak kolejne konie ładowane są na rzeźnickiego TIRa.

Jak poganiane i szarpane, zmuszane były do wejścia. Jak próbowały uciec, jak rżały przerażone, bo wiedziały, że jadą na ubój. Ale tam, u hurtownika betonowe trapy, stalowe rury wyznaczające korytarze śmierci i ludzie bez serc. Na nikim nie robi tu wrażenia rozpacz przerażonych zwierząt. Gdy powiedziałem, że piękne wszystkie te konie, usłyszałem tylko, że piękne to będą jutro, wisząc bez głów na hakach w chłodni jadącej do Włoch. Wszystko to zgodnie z prawem. Te konie były młode, były zdrowe, chciały żyć. Malinka była najmniejsza, najdrobniejsza. Miała jechać tym transportem, miała wejść ostatnia, nie zmieściła się… Gdy to czytacie te konie, które widzicie na filmie, już nie żyją. Zostały zabite w ubojni o świcie. Gdyby Malinka wsiadła do tego samochodu, nie zobaczylibyście tutaj jej zdjęć. Nie moglibyśmy nic dla niej zrobić. Ale Malinka jeszcze jest, czeka w oborze handlarza na kolejny załadunek. Została sama, jedyna. Ma zostać zabrana do ubojni w czwartek rano. Wiem, że cokolwiek bym nie robił, nie uratujemy wszystkich koni. Wczoraj, gdy tam stałem i patrzyłem, na tragedie tych zwierząt wiedziałem, że nie jestem w stanie już nic dla nich zrobić, ale Malinka nie pojechała, jak miałem i ją zostawić? Jak wyjechać nie próbując nawet jej pomóc? Handlarz długo nie chciał się zgodzić na odsprzedanie malutkiej. Mówił, że już dokumenty naszykowane, że musi jechać na rzeź. Pokrzykiwał na mnie, żebym dał sobie spokój. Zaczął normalnie rozmawiać, dopiero gdy zaproponowałem, że dam więcej niż ubojnia.