Od dawna było wiadomo, że Maja na starość pójdzie na rzeź. Tylko że starość zawsze przychodzi niespodziewanie. Więc, gdy zimowego poranka zawarczał handlarski samochód, nie spodziewała się, że to jej koniec.

Po latach pracy i rodzenia pozbyto się jej jak zużytej rzeczy. Wyrzucono ją z domu, który dobrym domem wcale nie był. Był tylko miejscem, gdzie zmarnowała całe życie na usługiwaniu człowiekowi.

Za lata posłuszeństwa, za setki razów i miliony upokorzeń. Za tysiące godzin wydreptanych z adeptami jeździectwa na plecach siłą wepchnięto ją do ciężarówki, która takie jak ona odwozi na rzeź.

Maja w tuczarni czeka na wywóz na ubój. Jest zmęczona. Bardzo zmęczona. Przerażona, wzdryga się na każdy dźwięk. W jej oczach widać tylko panikę i rozpacz. Rzeźnicka lina obciera jej delikatną skórę, gdy się szarpie. Nie wie, gdzie jest, ale przeczuwa co się niebawem stanie. Uciec nie ma jak. Nie ma też dokąd. Nerwowe walenie kopytem o beton nie sprowadza tu ratunku.

Bo po stare, spracowane, konie nigdy nie ustawia się kolejka chętnych. Gdy wyrok zostanie wydany, czekają już tylko na śmierć.