Maciejkowy, bezpieczny świat skończył się kilka dni temu. Pewnego mglistego poranka huknął trap przed jej stajnią. Na delikatnych chrapach zacisnęła się rzeźnicka lina. Na nic się zdało jej żałosne rżenie. Na nic próba ucieczki. Nikt nie przyszedł na ratunek. Batem przywołano ją do porządku. Kopyta uderzyły o zimną stal, gdy siłą wciągnięto ją do samochodu. Były tam takie jak ona. Niechciane i zbędne, których człowiek już nie chciał karmić i trzymać. Wszystkie, jak Maciejka, przerażone.

Dziś Maciejka ma rzeźnicki sznur na głowie, wyrok śmierci i widok na świat pocięty zardzewiałymi kratami. Zostało jej też niewiele życia. Jest ostatnia, reszta już pojechała do rzeźni. Ona została. Handlarz mówi, że nie ładował, bo za chuda, by na niej dobrze zarobić. Dorzuca, że słabo się pasie. Że możemy kupić, jeśli chcemy.

 

Zawsze chcemy, ale nie zawsze możemy sobie na to pozwolić. Dla Maciejki jej życie jest największą wartością. Poza tym życiem nie ma przecież nic. To ostatnie, co może jej zabrać człowiek. To ostatni moment, by odmienić bieg jej historii.