Lusia nie ma zupełnie nic. Tylko to imię teraz ma. Dostała ode mnie, by miała cokolwiek. By była czymś więcej niż wciąż żywym mięsem. Po za imieniem nie ma nawet kantara. Nie zna kowala, weterynarza ani ręki, która pogłaszcze. Wystraszona, boi się ludzi. Gdy podchodzę odsuwa najdalej jak może. Handlarz mówi, że spędzili ją luzem z samochodu, nie szło jej złapać. Ma się wyźrebić, ma iść na rzeź. Kupiona od hodowcy najgorszego z możliwych, takiego, który oszczędza na wszystkim. Kulawa od źrebaka, nie nauczona zupełnie nic, miała co rok dawać źrebaki. Świat ani ludzie nie mieli dla niej niczego więcej w ofercie. Na tym rodzeniu zleciało jej kilka lat, teraz gdy zmieniły się przepisy, a ceny wydania paszportu poszybowały w górę, hodowca uznał, że zysk będzie marny więc nie ma co trzymać. Sprzedał ją do handlarza. A że źrebna? No źrebna, więcej waży.

Handlarz mówi, że było słaba, wychudzona, tylko ten brzuch miała wielki. Ale on w tuczeniu koni jest specjalistą, szybko zaczęła się poprawiać. Trafiła do niego niedawno, ale nie wystają jej już kości ani kręgosłup. Zadowolony zaciera ręce, że zarobi. Po chwili dodaje, że nawet jak źrebak nie przeżyje to on i tak nie straci. Dobrze wie, że ciąże u zabiedzonych klaczy często kończą się tragicznie, a u niego nikt nocami nie będzie pilnował czy nic złego się nie dzieje.