Kolejny raz przychodzę do Was z prośbą o pomoc dla niewinnego istnienia. Wiem, że czasy są ciężkie, ale ja nie mogę przejść obojętnie obok cierpiącej istoty, której nikt już nie daje szansy. 

Handlarz zadzwonił do mnie z samego rana, mówiąc, że ma coś, co może mnie zainteresować. Znam już ten jego tekst. Wie, że jak nikt nie chce wziąć konia to zostaję mu już tylko ja. Tylko ja chcę ratować zwierzęta, którym nikt inny nie chce podarować tej szansy.

Zaprowadził mnie do jednego z wielu boksów w jego zatęchłej stajni. Zza krat wyglądała siwa kobyłka. Przyglądam się jej uważnie. Co może być z nią nie tak, że nikt jej nie chce pomóc? Jej wielkie, przerażone oczy patrzą na mnie uważnie. Z jej oka powoli spływa łza. Czy konie mogą płakać?
W głowie nazywam ją Łezką.

Znowu mi przywieźli jakieś ochłapy! – krzyczy handlarz. Kobyła okazała się niezdolna do rodzenia źrebiąt, a po to właśnie trzymał ją jej właściciel. Była dla niego źródłem zarobku. Gdy przestała rodzić właściciel przywiózł ją do handlarza. Bo co innego mu zostało? Łezka nie była nauczona chodzić pod siodłem, nie rodziła więc przestała być dla niego opłacalna. Musiałby ją tylko karmić, nie dostając nic w zamian. A przecież o to teraz we wszystkim chodzi? Aby dostać coś w zamian, najlepiej pieniądze.