Po przekroczeniu tej bramy świat zamienia się w duszny, śmierdzący starym potem i alkoholem przedsionek piekła. Powitają cię tu rzeźnickie, brudne liny wiszące na wbitych w ścianę hakach. Każda z nich powiodła na śmierć wiele istnień. Zobaczysz tu pałki elektryczne, kije i baty. I strach zobaczysz tak wielki, że sam się przerazisz. Czai się oczach zwierząt, które czekają na zabicie.

To tu trafiają te niechciane, zaśmiecające czyjś świat konie. Jak w kolejce stoją, przy betonowych pełnych owsa żłobach. Mają jeść i tyć, by więcej ważyć. Bo to waga, a nie ich życie jest tu najważniejsza.

Gdy spojrzysz w lewo, zobaczysz jak w kąciku uwiązany stoi mały, łaciaty konik. To Koralik. Chwilę temu miał dom, dziś ma już tylko wyrok. Błagalnie spogląda w Twoją stronę, napina linę, ale ta trzyma mocno. I choć chciałby abyś go utulił i ocalił to nie podejdzie. Nie ma jak. Takie liny szybciej potną skórę niż się przerwą. Koralik to koń bez pochodzenia, z byle jaką przeszłością. Bez przyszłości i szansy, że kupi go ktokolwiek inny niż ubojnia.
Handlarz mówi, że wziął go w pakiecie z innymi, tamte już nie żyją, a on, choć mały to nie zmieścił się do samochodu. Mówi, że miał szczęście. Ale śmiejąc się dodaje, że szczęście miał na chwile, w środę jedzie na ubój.
W tę środę…