Kluska rozgląda się to w lewo, to w prawo. Drepcze niepewnie, zagubiona, nieśmiała, jak gdyby wiedziała, że nie warto stać i czekać bezczynnie. Jak by czuła, że śmierć już po nią idzie. Że na nią, posłuszną Kluskę, wyznaczono już termin zabicia. Stroi tam i za chwilę zmierzy się z tym, co nieuniknione. Ale co mała Kluska ma zrobić. Nawet gdyby jakimś cudem udałoby jej się zerwać linę i wyskoczyć na podwórze, to i tak nie ma dokąd iść. Ci, którym latami dawała korzyści, za nic ją mają. Nie chcieli jej dłużej trzymać. Choć się starała, wiernie służyła, rodziła rok w rok, sprzedali ją za judaszowe srebrniki do rzeźnika.
Handlarz mówi, że pracowała pod dziećmi, ale dzieci wyrosły zapomniały o swojej końskiej przyjaciółce. Dodaje, że chyba bardzo tęskni, że musiała długo być w tym właśnie domu. Gdy ją zabierał to sam się dziwił, że woła i woła. Całą drogę w porannej mgle niosła się jej rozpacz. Tak bardzo płakała, że nawet bat nie dał rady jej uciszyć, choć walił i walił. Aż ślady zostawił na zadzie i bokach.

Dziś zamknięta w komórce, poddała się całkowicie. Zrezygnowana, smutna, z pękniętym z żalu sercem woli by jej nie dotykać. Nie zbliżać się. Zagląda tylko ogromnie smutnym wzrokiem w moje oczy jak by pytała, czy to naprawdę już czas umierać? Czy naprawdę dla ludzi liczą się tylko pieniądze?

Kluska jest spora i do tego tłusta. Handlarz nie będzie jej trzymał i pasł, nie ma takiej potrzeby. Koń ma jechać do ubojni „na już”.