Klepka ma za sobą starty w zawodach i wiele lat pracy w szkółce pod dziećmi. Była przyjaciółką małych i dużych. Cierpliwa, oddana, uległa. Nie buntowała się. Dawała radę, gdy inni nie dawali. Mówili, że to złoty koń. Niegdyś ulubienica, powód do dumy, a dziś? Dziś bujając się na rzeźnickiej linie wpatruje się w drzwi obory czekając na powrót tych, którzy mają już do jazdy innego konia. Młodszego, większego, zdrowego. Takiego, którym można się pochwalić.

Nikt tu nie wróci Klepko po ciebie. Darmozjadów nie chcą trzymać. Nie zarabiasz. Nie oddychasz. Starość jest taka nieekonomiczna.

Klepka przestała się opłacać. Nie dość, że ma już swoje lata to okulała, a dla takiego konia nie ma miejsca w prestiżowej stajni z klientami jeżdżącymi samochodami klasy premium, a siodła są więcej warte niż życie Klepki Więc jeśli nawet ktoś jej obiecywał dobrą emeryturę, to ją oszukał. I choć serce staruszki rwie się by żyć – to nogi bolą i siły już nie takie. To wystarczyło by się jej pozbyć. Kupił ją kowal, kulawiznie nie zaradził, więc sprzedał ją do handlarza. Stąd już tylko wyjazd do ubojni.

Klepka potrząsa nerwowo głową. Jest przestraszona. Nigdy nie była w takim miejscu, zapewne nigdy też nie chciała być bezużyteczna ani zbędna. A już na pewno nie chciała być zabita w rzeźni, a właśnie taki koniec ją czeka.