Ale plan się zmienił. Klementyna kilka dni temu urodziła. W tej obskurnej oborze, w której sprząta się wtedy, gdy lokatorzy pojadą na rzeź, na świat przyszła jej córeczka. Malutka od początku była słaba, musieli ją podnosić, żeby się napiła mleka. Klementynka szturchała ją nosem, jak by chciała pomóc, stała przy karmieniu bardzo grzecznie, nie ruszając się, byle by tylko ta malutka coś zjadła i nabierała sił. Starała się, jak mogła, by wszystko było dobrze, ale stała się tragedia. W sobotę rano, gdy handlarz przyszedł do ich komórki, malutka nie żyła. Leżała w rogu zupełnie już zimna, a Klementynka nie pozwalała mu podejść do swojego martwego dziecka. Próbowała kopać, atakowała zębami. To przelało czarę goryczy u handlarza, który ogarnięty złością, że stracił źrebaka, siłą założył oszalałej z rozpaczy Klementynce sznur na głowę i ją uwiązał. Dopiero wtedy mógł wynieść martwą malutką z obory. Klementynka została sama ze swoim cierpieniem, nie mogąc pogodzić się ze stratą. W tym syfie i smrodzie, ze złamanym sercem czeka na zabicie.

Gdy przyjechałem, handlarz tak się wydzierał, że ciężką było mi z nim dojść do porozumienia. Wykrzykiwał, że „wywozi ścierwo, nim i ono zdechnie”. Darł się, że Klementynka ryczy co chwile tak, że nie mógł spać całą noc. Że nie będzie jej trzymał, bo dodatkowo przestała jeść i od śmierci źrebaka nie ruszyła nawet ziarenka owsa. W koło odgrażał się, że ją załatwi i, że ona zapłaci mu za te jego nerwy.