Szanowni Państwo,
Kilka tygodni temu do handlarza została przywieziona starsza klacz. Koń spracowany, wyniszczony, z zaniedbanymi kopytami. Koń ciężki. Dla takich koni nikt nie buduje pięknych stajni ani nie wygradza obszernych pastwisk. Dla takich koni są ciemne komórki, stare skórzane kantary, ciężka praca, rodzenie rok po roku i zardzewiałe łańcuchy, które pilnują, by nie uciekły. A na końcu tego tragicznego życia, jest już tylko ubojnia.

Kasja stała uwiązana do rury. Rozglądała się przestraszona w koło. Nie miałem wątpliwości, że nie chce umierać. One nigdy nie chcą… Spytałem handlarza – kim ona jest i skąd? Powiedział, że nikim i odszedł. Ale to przecież niemożliwe, bo każdy stary koń jest kimś i ma swoją historię. Tyle że nie w świecie koni rzeźnych.

Przez ostatnie tygodnie handlarz Kasję intensywnie tuczył, a my, nie mogąc jej wziąć do siebie z braku miejsca, szukaliśmy jej domu. Bezskutecznie. I gdy wydawało się, że nic się już nie da zrobić i Kasja zakończy życie w ubojni, dom się znalazł. Najlepszy z możliwych.