Daliśmy jej na imię Karusia. Ma ze 25 lat, może więcej.
Obtarcia, wychudzenie, wszawica i grzybica to jej najmniejszy problem. Karusia powłóczy zadnimi nogami i ma problem z utrzymaniem równowagi.

Taki koń nie ma żadnej szansy na kupca innego niż ubojnia.
Taki koń nie ma szansy na przejechanie na stojąco ponad 200 kilometrów do rzeźni.
Takie konie jak Karusia, przewracają się w transporcie i są deptane przez inne zwierzęta.

Nie zwrócimy Karusi już młodości. Nie oddamy przepracowanych dla człowieka wielu lat życia. Nie sprawimy, że jej chód stanie się sprężysty, bo końska starość rządzi się swoimi prawami. Jest niedołężna, oprószona siwizną. Ta u handlarza jest biedna, pozbawiona godności, ograbiona z jakiejkolwiek troski. Ta w fundacji jest starością pełną dobrej opieki i miłości.

Karusia nikomu już się przydać nie może. Na nikogo nie zarobi. Ale to nie powód, by odmawiać jej prawa do życia. Mamy 24 godziny na jej spłatę. Jutro mija termin.

Nawet handlarz nie chce jej trzymać, bo nie dość, że wstyd, to jeszcze ryzyko, że Karusia umrze, a on straci pieniądze.