Szanowni Państwo, kolejny raz przychodzę w nadziei na ratunek…

Wchodząc do obory handlarza zawsze czuję niepokój. Nigdy nie wiem co zastanę w środku. Jest ciemno i ponuro a nawet gdy na zewnątrz świeci słońce. Tu jest jakby inny świat, przepełniony złem, smutkiem i śmiercią…
Kara kobyła, do której prowadzi mnie handlarz nie ma nawet imienia. Właściciel nie powiedział o niej za wiele. Zostawił ją w pośpiechu, zgarniając gotówkę i pojechał dalej. Gdy już odjechał, okazało się, że jest źrebna. W głowie nazywam ją Kariną.

Gdy podchodzę do niej wytrzeszcza na mnie oczy jakby w przerażeniu. Mogę się tylko domyślać co ją spotkało wcześniej. Konie takie jak ona często trafiają na rzeź. Na pierwszy rzut oka nijakie, niezgrabne, nie chodzące pod siodłem. Nie ma z nich żadnego pożytku dla chciwego właściciela, który traktuje je jak sposób na zarobek. Takich ludzi jest dużo – kupują źrebaka na miejscowym targu w nadziei na szybki i prosty sposób na dorobienie. Gdy potem okazuje się, że wytrenowanie i utrzymanie konia jest kosztowne oddają go do najbliższego handlarza, nie zważając na życie zwierzęcia.

Chciałem do niej podejść, dodać trochę siły do walki, ale handlarz z krzykiem mnie odtrąca. Najpierw kasa, potem koń! – mówi. A Karina nieśmiało wyciąga pysk w moją stronę, jakby w nadziei na dotyk. Widzę, że jest to koń pragnący miłości, której w życiu tak niewiele doświadczył. Drepcze w swoim niewielkim boksie w moją stronę, ale handlarz nie ulega i odpędza ją krzykiem.