Dopiero co, w niedzielę, był dzień mamy. Nie wiem gdzie ona jest, boję się i tęsknię za nią. Niedawno nas tu przywieźli, myślałem że zawsze będziemy razem, ale przyszedł człowiek i zabrał mamę. Ja tak strasznie płakałem. Kopałem w drzwi, żeby mnie wypuścili, żebym mógł za nią pobiec. Ale założyli mi linę I uwiązali tak mocno, że nie mogę wyjść. Mamy też już nie słyszę, już nie niesie się po podwórzu jej wołanie. Mówili, że ktoś ją kupił i ona będzie żyła, ale mnie nie chcieli. Mówili, że brzydki jestem, że do niczego się nie nadaję. Że takie paskudne kucyki jak ja, to tylko na rzeź. Żebym miejsca nie zajmował i owsa nie jadł. Powiedzieli, że gdybym miał łatki albo kropki, to ktoś by mnie kupił, ale ja jestem czarny, a takich kucyków nikt nie chce. Cieszę się, że moja mamusia żyję, ale tak bardzo boję się umierać. Przeczuwam, że to coś strasznego, jestem przerażony. Trzęsę się, gdy ludzie do mnie zaglądają, bo wiem, że nic dobrego mnie z ich strony nie spotka. Już nikt mnie nie chce, nikt mnie nie kocha. Nikt nie uratuje. Mamusi nie ma, a ci ludzie są źli. Krzyczą, szarpią, biją, gdy za głośno płaczę za mamą.
Myślisz, że umieranie bardzo boli? Boję się…