Nad leciwą oborą, słońce skryło się za ołowianymi chmurami. Stare, zmurszałe drzwi ledwo trzymają się na zardzewiałych zawiasach. Głośno odskakuje skobel, skrzypnięcie drzwi powoduje, że mały, łaciaty koni ucieka przerażony w najdalszy kąt. W środku ciemno, ponuro, smutno. Stęchłe, pełne uryny powietrze drażni gardło i szczypie w oczy. Chcesz uciec, on też chce, ale nie może. Patrzy zaropiałymi oczami, drżąc ze strachu. Ten skobel dzieli świat na ten dla żywych i dla tych, co za chwilę umrą. Dzieli świat biednego, małego Kacperka na przeszłość i brak przyszłości. Bo choć nie zrobił nic złego, to wyrok śmierci już zapadł. Nie ma odwrotu.

Handlarz mówi, że kupił Kacperka razem z matką. Ale ona padła, nim zdążył ją wywieźć na rzeź. Umarła tu, w świecie za starym skoblem, na pryzmie z odchodów koni, co już zakończyły swoje życie w ubojni. Został tylko kulawy, marny źrebak. On go trzymać dłużej nie będzie. Upasiony już, niech jedzie na rzeź.

Koślawy Kacperek za kilka dni przeprowadzi się do krainy umarłych. Bo choć serce młodego konika, rwie się do życia, to człowiek zdecydował, że czas umierać. I na nic grzebanie małym kopytkiem, na nic wołanie o ratunek. Nie będzie rozpatrzona prośba o życie, nie będzie żadnego ułaskawienia, choć Kacperka stara się jak tylko może.