Jarzębinki życie to nieustające pasmo cierpienia. To jednostajny niczym niezmącony ból samotnego, zamkniętego w czterech ścianach zwierzęcia. Bez dostępu do światła, łąki, świeżego powietrza. Bez innych zwierząt.

Po latach w ciemnościach boi się wszystkiego i wszystkich, przez cale swoje życie zamknięta, nie miała jak oswoić świata i zbudować poczucia własnej wartości. Na dobry dom nie ma żadnej szansy. Bo krowa. Bo zabiedzona. Bo dzika. Bo się nie chce zacielić wiec ani mleka, ani cielęciny nie da. W zasadzie to do niczego nie może się przydać wiec i kupca nie ma. Tylko rzeźnicy stoją w kolejce, by ją zabrać.

Jarzębinkowe życie dobiega już końca. Niebawem wyjdzie ze swojej komórki. Po raz pierwszy. Po raz ostatni. Zmruży nieprzyzwyczajone do słońca oczy. Może zdąży złapać kilka jesiennych kosmyków żółtej trawy, a może nawet tego nie zdąży. Poganiana pałka elektryczną, przerażona, zostanie zapędzona na rzeź. Niewyobrażalny strach przed tym, co nieuniknione, będzie ostatnim, czego doświadczy.

Szanowni Państwo, staje dziś przed Wami, by prosić o ratunek dla Jarzębinki, która po latach udręki zostanie za chwile odesłana na rzeź. Mamy u siebie stado krów. Nie rodzą, nie dają mleka, nie robią nic. Są. To w zupełności wystarcza. Znajdzie się miejsce dla jeszcze jednej.