Jagódka uderza małym kopytkiem raz po raz. Głuche dudnienie rozchodzi się po oborze. Rozpaczliwe rżenie odbija się od zakurzonych ścian i wraca. Tylko echo jej tu odpowie. Z obory handlarza żadna rozpacz, żadne błaganie o życie nie wyjdzie dalej. Wysoki, betonowy mur, stalowa brama, oddzielają świat żywych od świata tych, które mają już wyznaczoną datę śmierci.

Klacze, źrebaki, matki hodowlane, konie sportowe, zimnokrwiste, ulubione kucyki, osiołki i muły. Stoją tu w rzędzie, niechciane, zbędne zapomniane przez świat i ludzi, którzy chwilę wcześniej dając marchewkę szeptali im do ucha, że są ich przyjaciółmi. Ale w świecie koni deklaracje miłości na zawsze, mają krótki termin ważności. Wygasają wraz z przydatnością. Nie da się zarobić, pojeździć, są koszty? Kończy się miłość. Dla Jagódki też już nadszedł czas by wspiąć się po rzeźnickiej rampie. Człowiek znał, że leczyć kulawego kucyka nie będzie. Leczenie drogie, lepiej zabić i jeszcze na tym zarobić.

Chwilę temu miała dom. Bardzo się starała. Woziła dzieci w małym siodełku, rodziła co rok, handlarz mówi, że teraz też może być źrebna. Od zawsze robiła co kazał człowiek.   Po dawnym życiu Jagódce zostały garść wspomnień i wyblakły kantarek. Na nową drogę dołożono jej rzeźnicką linę. Gdy wali i wali kopytkiem, zirytowany handlarz chwyta koniec sznura i mocno szarpie. Jagódkowe oczy wypełniają się strachem. Bezsilna i bezbronna, wciska się w kąt, tuli do zimnej ściany, byle by tylko być jak najdalej. Byle by tylko do niej nie podchodzić. Przestraszona obserwuje każdy ruch handlarza i bat czekający w kącie. Ona dobrze wie co to ból i strach. Dobrze wie, jak bezwzględny potrafi być człowiek.