Szanowni Państwo, wchodząc do handlarza miałem już niepokojące przeczucie. Dzień był piękny, ale po wejściu do prowizorycznej stajni handlarza wszystko się zmienia. W środku panuje półmrok, unosi się odór odchodów. Wokół słychać rżenie koni, nerwowe dreptanie po niewielkich boksach. Jest to świat niewidoczny z zewnątrz, pełen cierpienia i rozpaczy.

Handlarz prowadzi mnie to boksu na samym końcu korytarza. W środku znajduje się Jacenty. Osiołek został przywieziony tu już jakiś czas temu. Handlarz trzymał go, myśląc, że sprzeda drożej, ale nie ma już cierpliwości. 

Za kilka dni ma wywieźć go do rzeźnika, bo nie opłaca mu się go już dłużej karmić. Nikt nie chce tego głupiego osła! – mówi.

Podchodzę do boksu Jacentego, jak zwykle poddenerwowany sytuacją. W środku widzę niewielkiego osiołka wtulonego w ścianę. 

Przyglądam mu się i nie wiem, czemu nikt go nie chce. Nic mu nie brakuje. Ot zwykły, szarobury osiołek. Teraz już nikt nie chce bierze zwykłych osłów, słyszę od handlarza.