Nazywam się Jabłonka. Staje dziś przed Tobą i proszę o ratunek. Proszę Cię o 11 zł, tyle kosztuje kilogram mojego ciała. Tyle kosztuje kilogram mojego życia. Bo końskie życie przeliczane jest na kilogramy.

Mam ponad 18 lat. Całe życie pracowałam na ludzi. I choć nie leniłam się, starałam się jak tylko mogłam, to nie mam nic. Każdy zarobiony grosz zabrał mi człowiek. Najpierw jeden, potem drugi i kolejny. Każdy wziął tyle ile chciał, potem sprzedawali mnie dalej. Ostatni pan nie szukał już innego nabywcy niż handlarz. Jeden telefon rozwiązał problem, co ze mną zrobić. Opadł trap rzeźnickiego auta, batem pogonili, gdy przerażona ociągałam się z wejściem. Zdziwiona nie byłam, od zawsze czułam, że ten dzień kiedyś nadejdzie. Przecież wiadomo, że stare konie jadą na rzeź, nie ma co z nami robić. Nie spodziewałam się tylko, że nastąpi to tak szybko. I choć już siły nie te, to nadal chciałabym żyć. Poczuć jeszcze wiatr w grzywie, gorące promienie letniego słońca grzejące moją sierść, wiosenną najsmaczniejsza trawę… i nie musieć robić nic.

Ale jestem zwykłym koniem, którego spotkała tragedia. Za lata posłuszeństwa i pracy, dostałam wyrok śmierci. Uwiązana w ciemnej komórce, boje się tego, co mnie czeka. Czuję, że zbliża się śmierć. W skórzanym, starym kantarze, który niejednego konia zaprowadził na rzeź, czekam na swój ostatni transport.
Nie wołam o ratunek, bo i tak nikt nie usłyszy. Co w oborze handlarza się dzieje, tu pozostaje.