Ignaś ma ponad 20 lat. Kulawy, z koślawymi kopytkami stanął u handlarza. Ze zwieszoną głową, ze smutkiem w oczach tak wielkim, że łamie serce. Podszedłem do niego, odgarnąłem grzywę, pogłaskałem posiwiałą skroń. Popatrzył chwilę na mnie, nie było w tym spojrzeniu nadziei na ratunek. Zrezygnowany i samotny, dobrze wiedział jaki los go czeka. On się pogodził ze zbliżającą się śmiercią, tylko ja się nie mogłem pogodzić, że ten stary kucyk, który przez lata zarabiał na ludzi, ma zostać zabity.
Handlarz powiedział, że kupił go z ośrodka jeździeckiego, z którego od lat zabiera wysłużone i chore konie. Opowiadał, że kucyk był tam przez kilkanaście lat i pracował nieustannie. Mówił, że nie chorował nigdy, że zawsze posłusznie wykonywał rozkazy, że był ulubieńcem dzieci i właścicieli. Bo pierwszych woził i nie zrzucał, a drudzy mieli dobry zarobek. Ale to się skończyło, bo w grudniu Ignaś zaczął kuleć, weterynarz stwierdził, że ma przewlekły ochwat. Dodał, że koń stary, leczenie wielomiesięczne, a rokowanie niepewne. Właściciele nie myśleli długo, zadzwonili po handlarza i pozbyli się kłopotu.