Ignaś jest czarny, bez pochodzenia, drobny, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Jest niewidoczny. Nijaki jest. Handlarz mówi, że to taki byle jaki koń.  Żeby był chociaż w łatki albo wyższy, ale nie jest. A na czarne kucyki, które nic nie umieją, nigdy nie ustawia się kolejka chętnych.

Takie koniki jak Ignaś, po latach zaniedbań, bo przecież na kuca który nie zarabia, pieniędzy wydawać chce niewielu, trafiają do handlarzy, a stąd już prosta droga do ubojni. Po rzeźnickim, stromym trapie wspinają się niechciane przez nikogo małe kucyki. I nie ma znaczenia, że chcą żyć. One zawsze chcą, tylko ich nikt nie chce.

 Z Ignasiem los obszedł się podwójnie źle. Bo nie dość, że czarny, taki jak tysiące innych to jeszcze wnęter i trzeba go operować. A operacja kosztuje więcej niż rzeźnia zapłaci za życie Ignasia. Stanął więc Ignaś w oborze handlarza. Wciśnięty między duże konie, obojętnie mijany przez wszystkich, którzy przypadkiem do tej obory zajrzeli. Bez nadziei, bez szansy na ratunek, z małymi chrapkami wciśniętymi w stalowe, zardzewiałe kraty, jadł i tył, by handlarz na jego zabiciu mógł zarobić.