Heweliusza do skupu koni rzeźnych przywiózł handlarz. Powiedział, że kulawy więc na rzeź mają wywieźć. Dopytywał czy nie mają czegoś na wymianę, zdrowego jakiegoś? Młodszego może? Nie mieli, więc Heweliusza postawili na wagę i ile wyszło, tyle zapłacili.

Podobno Heweliusz pracował latami w stajni rekreacyjnej. Woził dorosłych i dzieci. Pokornie dreptał godzinami z adeptami jeździectwa na plecach, nie sprawiając nikomu kłopotów. Nauczony posłuszeństwa i tego, że lepiej nie prowokować ludzi, nie sprzeciwiał się. Nie buntował. Nie bronił. Może czekał, aż nadejdzie dzień, w którym ktoś go pokocha. Da dobry dom, taki z prawdziwego zdarzenia. I nie będzie wymagał ciągłej pracy, że pogłaszcze i przytuli, zamiast ciągle poganiać batem. Nigdy się nie doczekał, a upływający czas odebrał mu zdrowie i wypłukał nadzieję z oczu. Latami Heweliusz był wszystkich i był niczyj. A teraz został sam. A ta wyuczona bezradność obezwładnia go i w skupie koni rzeźnych. Wyprowadzony z obory rozgląda się wkoło. Nie szarpie liny, nie próbuje uciec i patrzy przerażony czy nie dostanie batem za to cichutkie rżenie, jakie mu się wyrwało. Drży, gdy zbliża się człowiek. Boi się. Boi się tego, gdzie jest. Boi się tego, co go czeka.
A czeka go śmierć.
Jego godziny są policzone. I choć w zatęchłym kurzem skupie czas wlecze się bardzo wolno, to odmierzają go regularne załadunki koni wywożonych na rzeź. Kolejnym ma jechać Heweliusz.