Henia jest starym, bardzo biednym koniem. A końcówka przypadła jej najgorsza z możliwych. Po latach pracy kupił ją handlarz koni na rzeź. Wszyscy inni, którym od zawsze służyła, odwrócili się od niej. Nikt już nie chciał jej trzymać. Na ogłoszenia nikt nie odpowiadał. W tym wieku i w takim stanie jak jest, ma się już bilet w jedną stronę.

Stoi uwiązana czekając na swoją kolej do załadunku. Widać, że sytuacja ją przerosła. Zestresowana, wystraszona, nie wie co zrobiła złego, że trafiła w miejsce gdzie fetor odchodów, strachu i zbliżającej się śmierci, osiada wszędzie jak kurz.  Nie rozumie, za co ma zostać zabita, skoro tak się starała. Była grzeczna, spokojna pod siodłem, robiła co kazali nawet wtedy gdy brakowało już sił. Zawsze była dobrym, posłusznym koniem. Myślała, ze po latach pracy będzie mogła odpocząć. Jakże się myliła.

Dziś, z wyrokiem, trudno jej żyć nie mając niczego ani nikogo co mogłoby zmienić jej los. Nie daje sobie tu rady, a jej strach jest tak wielki, że gdy podchodzimy odsuwa się na ile tylko pozwala rzeźnicki sznur. W jej ciemnych oczach, oświetlonych lampami, odbija się już tylko rozpacz.