Trzy kantary na głowie, dwie liny zwisające do ziemi. Kraty po sam sufit. Okno zabite deskami. I bat stojący przy drzwiach od boksu.
Ostatni dom siwego Hektora.
Jego ostatni przystanek przed rzeźnią.

Hektor na dźwięk butów uskakuje w najdalszy kąt, handlarz z batem wchodzi pomieszczenia, łapie za sznur, szybko oplata go wkoło krat unieruchamiając przerażone zwierzę. Hektor nawet nie drgnie. Dobrze wie, że jak złapią i przywiążą, to już nie da się uciec. Handlarz zachwala, że to świetny koń.

Dodaje, że faktycznie w obsłudze sprawiał kłopot, ale batem to wyleczyli. W cenie konia da bat. Dodaje też, że jak mocno się zdzieli w łeb, to stoi jak wmurowany. Wszystko da się przy nim zrobić. Zaczyna snuć opowieści, że koń super chodzi w bryczce, że nawet na nim jeździli pod siodłem. Podpity pracownik dorzuca z rechotem, że w pięciu go trzymali by wsiąść.

Nawet leczenie batem nie działało.
Choć lali i lali…